Ang Kwento ng Pag-ibig

panulat ni: Geomark P. Mortel

Kapara mo’y rosas mabango’t maganda

Ikay tila diwata nang aking Makita

Di maipaliwanag aking nadarama

Dating lantang pag-ibig biglang sumaya

Kay tagal hinintay at dumalangin sa buwan

Na aking makilala ang aking paraluman

Binubulong sa hangin bawat kong pagdamdam

At hinayaang maglaho ito sa kalawakan

At ngayong ikay nandyan na

Di na lamang sa panaginip ako sasaya

Init ng yakap ko’y iyong iyong nadarama

Pati higpit nito’y di kana bibitawan pa

Mabilis uminog mapaglililong panahon

Marami ring nanganglagas na dahon

Ang iba’y nalayurat iba’y nabasan

Pag-ibig lang natin ang di naglaon

Nagdaan pa mga araw at gabi

Pag-ibig nati’y lubhang uminit , tumundi

Sinundan ng supling nating hinabi

Na di naglaon’y nasunda’t  rumami

Dumating ang tag-ulan at biglang namanglaw Dating tahanang puno ng halakhakan

Ngayo’y binalot ng nakabibinging katahimikan

Tayong dalawa na lamng muli sa munting tahanan

Mga ank nati’y nagsipaglisan

Nagsawa’t pamilya’y pinasan

Salitratong buo sa dingdingan

Dalawang imahe nalang anag naiwan

Ngayon hawak kamay tayong magpapaalam

Tamis ng kahapong di mapapalitan

Sating pagtanda at pagtungo sa hukay

Sa langit itutuloy dalisay na pagmamahalan.